بشنو از نى چون حكايت مى‏كند

بشنو از نى چون حكايت مى‏كند

از جدايیها شكايت مى‏كند

كز نيستان تا مرا ببريده‏اند

در نفيرم مرد و زن ناليده‏اند

سينه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگويم شرح درد اشتياق‏

هر كسى كاو دور ماند از اصل خويش

باز جويد روزگار وصل خويش‏

من به هر جمعيتى نالان شدم

جفت بد حالان و خوش حالان شدم‏

هر كسى از ظن خود شد يار من

از درون من نجست اسرار من‏

سر من از ناله‏ى من دور نيست

ليك چشم و گوش را آن نور نيست‏

تن ز جان و جان ز تن مستور نيست

ليك كس را ديد جان دستور نيست‏

آتش است اين بانگ ناى و نيست باد

هر كه اين آتش ندارد نيست باد

آتش عشق است كاندر نى فتاد

جوشش عشق است كاندر مى‏فتاد

نى حريف هر كه از يارى بريد

پرده‏هايش پرده‏هاى ما دريد

همچو نى زهرى و ترياقى كه ديد

همچو نى دمساز و مشتاقى كه ديد

نى حديث راه پر خون مى‏كند

قصه‏هاى عشق مجنون مى‏كند

محرم اين هوش جز بى‏هوش نيست

مر زبان را مشترى جز گوش نيست‏

در غم ما روزها بى‏گاه شد

روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باك نيست

تو بمان اى آن كه چون تو پاك نيست‏

هر كه جز ماهى ز آبش سير شد

هر كه بى‏روزى است روزش دير شد

درنيابد حال پخته هيچ خام

پس سخن كوتاه بايد و السلام‏

بند بگسل، باش آزاد اى پسر

چند باشى بند سيم و بند زر

گر بريزى بحر را در كوزه‏اى

چند گنجد قسمت يك روزه‏اى‏

كوزه‏ى چشم حريصان پر نشد

تا صدف قانع نشد پر در نشد

هر كه را جامه ز عشقى چاك شد

او ز حرص و عيب كلى پاك شد

شاد باش اى عشق خوش سوداى ما

اى طبيب جمله علتهاى ما

اى دواى نخوت و ناموس ما

اى تو افلاطون و جالينوس ما

جسم خاك از عشق بر افلاك شد

كوه در رقص آمد و چالاك شد

عشق جان طور آمد عاشقا

طور مست و خر موسى صاعقا

با لب دمساز خود گر جفتمى

همچو نى من گفتنيها گفتمى‏

هر كه او از هم زبانى شد جدا

بى‏زبان شد گر چه دارد صد نوا

چون كه گل رفت و گلستان در گذشت

نشنوى ز ان پس ز بلبل سر گذشت‏

جمله معشوق است و عاشق پرده‏اى

زنده معشوق است و عاشق مرده‏اى‏

چون نباشد عشق را پرواى او

او چو مرغى ماند بى‏پر، واى او

من چگونه هوش دارم پيش و پس

چون نباشد نور يارم پيش و پس‏

عشق خواهد كاين سخن بيرون بود

آينه غماز نبود چون بود

آينه‏ت دانى چرا غماز نيست

ز انكه زنگار از رخش ممتاز نيست‏

بشنويد اى دوستان اين داستان

خود حقيقت نقد حال ماست آن