مرجع :
اشعار سعدی بازدید :
314
دانـــــــمت آستین چرا پیش جــــــمال می‌بریرسم بود کــــــــز آدمی روی نهــــــان کند پریمعتقــدان و دوستان از چــــــپ و راست منتظرکبر رهـــــا نمی‌کند کـــــــز پس و پیـش بنگریآمدمـــــت که بنگــــــرم باز نظـــــر به خود کنمسیر نمی‌شود نظـــــر بس که لطیـــف منظریغایت کام و دولتست آن که به خدمتـت رسیدبنده میــــــان بندگان بسته میان به چــــاکریروی به خــــــاک می‌نهم گر تو ...
دانـــــــمت آستین چرا پیش جــــــمال می‌بری
دانـــــــمت آستین چرا پیش جــــــمال می‌بری
رسم بود کــــــــز آدمی روی نهــــــان کند پری
معتقــدان و دوستان از چــــــپ و راست منتظر
کبر رهـــــا نمی‌کند کـــــــز پس و پیـش بنگری
آمدمـــــت که بنگــــــرم باز نظـــــر به خود کنم
سیر نمی‌شود نظـــــر بس که لطیـــف منظری
غایت کام و دولتست آن که به خدمتـت رسید
بنده میــــــان بندگان بسته میان به چــــاکری
روی به خــــــاک می‌نهم گر تو هلاک می‌کنی
دست به بنــــــد می‌دهم گـر تو اسیر می‌بری
هر چه کنی تو برحقی حاکم و دست مطلقی
پیـــــش که داوری برند از تو که خصم و داوری
بنده اگر به ســـــر رود در طلبت کجــــــا رسد
گر نرسد عنـــایتی در حق بنــــــــده آن سری
گفتــــم اگر نبینمـــــــت مهر فرامـــــشم شود
می‌روی و مقــــــــــابلی غایــــــب و در تصوّری
جان بدهنــــــد و در زمان زنده شوند عاشقان
گر بکشی و بعـــد از آن بر سر کشته بــگذری
سعدی اگر هلاک شد عمـــر تو باد و دوستان
ملک یمین خویش را گـر بکشی چه غم خوری